Recent Post

Time and its Shenanigans

Image
Time goes by quicker than I thought. If I were back in a science class now, it would seem impossible for me to measure it's acceleration. My calculator would go poof!,  and the science teacher would be completely exhausted by the end of the lesson. For me, it was only the beginning of the year 2024 yesterday, when I could still hear the fireworks. Time seems so small and yet infinitive at times. My alarm clock would disagree though, he seems to think time's just perfectly fine and I just need to eat my breakfast a little faster. I can't blame him, he was made to scream at me while I try to sleep in a little extra 5 minutes. Though, sometimes, especially when I'm waiting for time to go faster, it seems as if I can almost see it grinning mischievously at me and deliberately going slower. And when I've finally settled down in front of my favourite Netflix series, it goes way quicker that it's supposed to.  Time and its shenanigans; if it were a book title of a gui

Een Surinaamse beleving (2)

De vlag wappert heen en weer. Daar sta je, op het onafhankelijkheidsplein. Met een cup schaafijs in de handen die rustig aan het smelten is door de hete zon. Maar je blijft daar staan, kijkend naar de felle kleuren van de vlag. Het leek bijna op een droom, eentje die heel ver weg lijkt.



Met de groene pet door de rijstvelden van Nickerie lopen, de cassave in Saramacca met heel veel kracht uit de grond trekken of de manja’s waarvoor we zo nodig in de grote bomen moeten klimmen om het te plukken. Of we maken van die lekkere aardvruchten, batjauw en eieren een verrukkelijke “her heri”. Met die lekkere roti die zo moeilijk rond te krijgen is, “wan bigi pampun” oogsten en erbij eten. En we vergeten dat groot glas met koude cola niet.


“Wit santi”, waar we het mooie witte zand door onze vingers kunnen laten glijden. Waar we allemaal samen gepropt in de pick-up naar colakreek gaan. Awara's die we langs de weg kopen om na het zwemmen te eten. Met een stok die we ergens in het bos gevonden hebben, tekenen we een grote rechthoek met een kruis in het midden. 

“Ey! Ko'go pley joel!”


Van rode pangi’s naar mooie Surinaamse schilderijen die we nu in onze eigen winkel kunnen verkopen, waarvoor we hard gewerkt hebben. De half afgebroken asfaltweg die er nu weer splinternieuw uitziet waarop we samen met de fiets naar de grote zondagsmarkt kunnen gaan, om een “dawet” te kopen. We passeren de bermen die nu gemaaid zijn en waar de faya lobi nu groeit.


De gele kleur van de massala die in de kip en doks gedaan wordt. De lekkere flensjes die op de markt gekocht worden. De “bigi patu” met bruine bonen die we met onze vrienden en familie delen. De dosi die gegeten wordt nadat we van de “sula’s” genoten hebben. Het restaurant die een ieder binnen loopt, om de “tjauw min” te eten.  

Allemaal zo verschillend, maar toch hetzelfde. Want samen leven we in vrede, samen eten we van die Surinaamse gerechten, samen springen we in de “gotro”, samen dansen we op muziek. 

Allemaal samen komen we tot een naam, een naam die alles aan je kan vertellen.

Hier zie je, de echte “Sranan man”.



Een bijna verwaterde schaafijs heb je nog in je handen wanneer je nog steeds op kijkt naar die vlag. Verschillende kleuren brengen een land samen. Dan knik je. Het lijkt bijna op een droom, eentje waarvan je graag zou willen dat die nooit verdwijnt. 




*Her Heri- schotel van aardvruchten met gezoute vis en gekookte eieren

*Wit santi- Wit zand, Savanne Zand die op Zanderij te vinden is

*Ey! Ko’go pley joel!- Hé! Laten we joel gaan spelen

*Joel- Surinaams kinderspel

*Bigi patu- Grote pot

*Sula’s- Stroomversnellingen

*Tjauw min- Noodles

*Dawet- Indonesische drank van o.a. kokos

*Gotro- Sloot

*Sranan man- Surinamer



Popular Posts

Een Surinaamse beleving (1)

Netflix